Er zijn berichten die je liever niet schrijft en dit is er een van. Je kunt plannen maken, agenda’s vullen maar het leven haalt ons steeds weer even terug.

Vorige week zondag kregen wij het onverwachte bericht dat mijn oudste zus was overleden op 77-jarige leeftijd. Zij was de oudste uit ons gezin. Een gezin met 11 kinderen, 8 meisjes en 3 jongens. De eerste van ons elftal die wegvalt. Verdrietig, ook al weet je dat het goed is zo.  Zus was al twee jaar weduwe en helaas is haar na het overlijden van haar man weinig bespaard gebleven.

Haar zoon is enig kind en heeft ook de nodige andere zorgen aan zijn hoofd. We hebben hem wat hulp en ondersteuning aangeboden om een mooie afscheidsdienst te maken. Het definitieve afscheid kan is deze tijd langer op zicht laten wachten, het gaat anders dan we van huis uit gewend waren. Maar vandaag op deze dinsdag 23 juli nemen we toch echt definitief afscheid van onze oudste zus.

Afgelopen woensdag zijn wij als broers en zussen samengekomen. We hebben met elkaar herinneringen opgehaald en naar aanleiding daarvan mocht ik het In Memoriam schrijven. Een eervolle maar ook lastige taak. Ook al is het wel fijn dat je iets kunt doen en dat we dat met elkaar konden doen. Daarnaast zijn er foto’s van zus bij elkaar gezocht om te laten zien bij haar afscheid, haar zoon heeft er nog een aantal aan toegevoegd om er een verhaallijn aan te geven….

En nu is het dan zover; dag zus, dag Jannie